Rozdział 7

   Nim się obejrzałam, rozmowa przeobraziła się w zawiłą kłótnie. Fred krzyczał o jakiejś zdradzie. Jason przepraszał. Fred nie chciał go słuchać, uderzył go ciężarkiem w głowę. Usłyszałam trzask czaszki. Polała się krew. Dużo krwi. Zrobiło mi się słabo, chciałam wyjść. Może źle zrobiłam że poprosiłam Emetta o pomoc? Może oni go zabiją? Chciałam się tylko zemścić za to że zdradził Alison. Nie wiedziałam że ta historia ma drugie dno. Zrobiłam krok w stronę Freda i jego przyjaciół ale Emett zagrodził mi drogę. 
- Wyjdź, proszę Cię Leslie ... Nie musisz tego oglądać. 
- Przerwij to! - krzyknęłam na niego. 
Moje słowa na niego nie zadziałały, sama musiałam wkroczyć do akcji zanim zajdzie za daleko. Odepchnęłam Emetta z zaskoczenia. Gdyby nie to na pewno bym sobie nie dała rady. Był wysoki i umięśniony. Ja też nie jestem najniższa, raczej średniego wzrostu. Silna jestem tylko jak mnie ktoś zdenerwuje, ale to raczej adrenalina. Posiadam też niedużą powłokę tłuszczu, ale nie mam kompleksów. Dobrze mi z moim ciałem. Szybkim krokiem podeszłam do mężczyzny który z budowy przypominał Rixona. Nie był taki wysoki jak Emett ale umięśniony i szeroki. Popchnęłam go, ale on jakby nie poczuł. Bez słowa odwrócił się w moją stronę z zamkniętymi oczami. 
- Wyjdź stąd - syknął. 
- Nie wyjdę póki go nie zostawicie. Chcesz iść siedzieć?! - Nie potrzebnie podniosłam głos co tylko go zdenerwowało. 
- Sama chciałaś więc teraz nie narzekaj. - Nie odezwałam się, faktycznie to była moja wina. Jak zawsze. To zawsze jest moja wina. ZAWSZE! Ktoś gada na lekcji, to na pewno ja. Ktoś stłukł szklankę w domu - to na 100% ja. Miałam tego dość, popatrzyłam na Jasona który ledwo oddychał, robił mu się ogromny siniec pod prawym okiem. Krew nadal leciała. Odwzajemnił smutne spojrzenie. 
- Ona ma rację. Skończmy to przedstawienie. - Muszę przyznać tego się nie spodziewałam, myślałam że teraz zaczną się na mnie wydzierać, że mam się nie wtrącać i tak dalej, a tu taka miła odmiana. Mój przyjaciel podszedł do mnie i mnie mocno przytulił. Kochałam go jak brata. A miało się już nic nie dziać... Ostatnia akcja i jest spokojnie. Nie pojadę na ośrodek karny, możecie wszyscy być tego pewni. Nie poddam się. 
- Masz czas do jutra. A teraz się wynoś bo nie mam ochoty na ciebie patrzeć. - Powiedział Emett. Nikt się nie poruszył, wiedzieli kiedy przestać. Jason szybko wyszedł, można powiedzieć że uciekł. Nie dziwię mu się, też bym uciekała. Usłyszałam znajomy dźwięk mojego telefonu. Wyjęłam go i odczytałam sms-a. 
" Wyszłam właśnie ze szkoły, gdzie jesteś? ". Przypomniałam sobie że przecież nim zobaczyłam Jasona z tą dziewczyną napisałam jej wiadomość że chce porozmawiać. " U Emetta. Spotkajmy się przy ... " Kolejna wiadomość. " ... fontannie w parku ". Odczytałam tą która przyszła w trakcie pisania " Widziałam przed sekundą Jasona, był cały we krwi, ledwo się poruszał. Wiesz coś o tym? " Nie miałam ochoty z nikim o tym rozmawiać, nie teraz. Może jak emocje opadną. " Nic. " - Odpisałam. 
- Muszę już iść... - zaczęłam
- Odprowadzę Cię. - powiedział szybko Emett. - Zostajecie? 
- No, posiedzimy chwilkę, uspokoimy się i pójdziemy. Dzięki - Pożegnali się podaniem ręki, ja zdobyłam się tylko na ciche " Hej ". Bałam się ich, ale wiedziałam że przy Emecie nic mi się nie stanie. Znam wielu byłych i przyszłych więźniów, ale żaden z nich nie okazał tyle agresji przy mojej osobie. Jak na dziś miałam dość. 
Emett mnie odprowadził w miejsce gdzie miałam się spotkać z Alison, ale jej nie było nigdzie widać. Przez całą drogę mnie uspokajał, mówił że wszystko się jakoś ułoży i że będzie przy mnie przez cały ten czas. Znał mnie lepiej niż ta kochana brunetka z którą się przyjaźnię. Wiedział co przeżywam. Jako jeden z nielicznych dobrze mnie znał, wiedział że tylko zgrywam taką twardą, że nic mnie nie obchodzi. W rzeczywistości jest zupełnie inaczej. On sam wiedział co to ból. Znał każdy zakątek domu dziecka, izby dziecka czy poprawczaka. Teraz stara się wyjść na prostą, jest pełnoletni - stara się. Cenię go za to że nigdy się nie poddał, mogę powiedzieć że jest to dla mnie przykład do naśladowania. Pożegnałam się z nim i usiadłam na murku niedaleko fontanny. Napisałam kolejną wiadomość " Dzisiaj? ", kiedy ktoś złapał mnie od tyłu w talii i przytulił. Poczułam jej perfumy, to Alison. 
- Może pójdziemy na zakupy na poprawę humoru? 
- Pewnie - uśmiechnęłam się do niej. 
- Najpierw opowiem Ci jak ten idiota wyglądał, masakra - mówię Ci! Ciekawa jestem co mu się stało ... - Tak zaczęła się historia, pomyślałam tylko " Lepiej żebyś nie wiedziała..."
   Spędziłam z Alison resztę dnia. W centrum handlowym nie kupiłam nic, nie mogłam się skupić - po za tym nic nie przykuło mojej uwagi. Za to moja przyjaciółka wykupiła chyba z pół sklepu. Kiedy czekałam  na nią w przymierzalni, pisałam wiadomości z Rixonem, napisał że mnie kocha i tęskni. Uśmiechałam się do telefonu jak głupia. Mu też nie mogłam o tym powiedzieć, nawet o rozmowie z panem Morisem. Gdy wróciłam do domu byłam taka zmęczona że od razu zasnęłam.